تهاجم نرمِ نظام سلطه امروزه در قالب «ناتوی فرهنگی» خودنمایی می‌کند؛ پروژه‌ای طراحی‌شده برای تسخیر افکار، تضعیف هویت دینی و قطع ارتباط نسل جوان با میراث انقلاب. این جنگ نامرئی، با ابزارهای رسانه‌ای، شبکه‌های اجتماعی و محصولات فرهنگی، بنیان‌های فکری جامعه را نشانه رفته است. طلاب به‌عنوان سربازان خط مقدم جبهه فرهنگی سه مزیت راهبردی دارند: ۱. عمق معرفتی: تسلط بر منابع دینی و توان تفسیر چالش‌های عصر حاضر در چارچوب مکتب اهل‌بیت(ع)؛ ۲. اعتماد اجتماعی: پیوند تاریخی حوزه‌های علمیه با مردم؛ ۳. شبکه‌سازی طبیعی: ارتباط سازمان‌یافته با مساجد، حسینیه‌ها و نهادهای تربیتی. سازماندهی هوشمندانه طلاب در چهار محور حیاتی است: تولید محتوای زنده: پاسخگویی به شبهات با زبان جوان پسند در قالب کلیپ، پادکست و اینفوگرافی. رصد میدانی: تشکیل اتاق‌های فکر تخصصی برای تحلیل تاکتیک‌های دشمن (مثل نفوذ در گیم‌ها یا سریال‌ها). آموزش عملیاتی: تربیت نیروهای مسلط به فنون ارتباطات دیجیتال و روان‌شناسی اجتماعی. اقدام جمعی: راه‌اندازی کمپین‌های مردمی ضدتهاجم فرهنگی (مثل #جوان_انقلابی). هشدار! پراکندگی فعلی فعالیت‌های طلبگی، اثربخشی را کاهش می‌دهد. تنها با تشکیل «ستادهای هماهنگی» مبتنی بر جغرافیای فرهنگی (شهر/استان) می‌توان: • از موازی‌کاری جلوگیری کرد؛ • منابع را متمرکز نمود؛ • ضرب‌آهنگ واحد ایجاد کرد. نقش تاریخی حوزه‌های علمیه در دفاع از تمدن اسلامی تکلیف جدیدی را رقم زده است: سازماندهی جنگی منسجم که هم‌زمان سخت‌افزار (نهادهای منظم) و نرم‌افزار (مهارت‌های روز) را به‌کار گیرد. طلبه امروز باید هم قرآن بخواند، هم الگوریتم‌های فضای مجازی را بشناسد. «فتنه فرهنگی، سکوت عالمان را برنمی‌تابد. زمان آن است که طلاب پیشگام، نه‌تنها منبر که دنیای دیجیتال را سنگر خود سازند.»